Elektrownie wiatrowe przez kilka ostatnich lat stały się elementem krajobrazu w niektórych częściach naszego kraju. Obiekty te chętnie wznoszone i wykorzystywane przez przedsiębiorców w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stały się jednak źródłem nie lada problemu o charakterze podatkowym dla podatników podatku od nieruchomości. Jak bowiem wynika z art. 2 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają nie tylko grunty, budynki lub ich części, ale także budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Chodzi tu o budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy, z zastrzeżeniem regulacji szczególnych wskazujących na katalog działalności nieuznawanych na gruncie tej ustawy za działalność gospodarczą.

W odniesieniu do budowli ustalona została szczególna formuła ustalania zarówno podstawy opodatkowania, jak i samego podatku od nieruchomości. Jak bowiem wynika z art. 4 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest, co do zasady, wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne. W przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych jest to natomiast ich wartość z 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Ustalana uchwałą rady gminy stawka podatku nie może w takim przypadku przekraczać 2 proc. podstawy opodatkowania.

Jak zatem zdefiniować budowlę dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości? W poprzednich latach za budowlę dla celów tego podatku uznawana była wyłącznie ta cześć elektrowni wiatrowej, która stanowiła jej części budowlane, na co wskazywały uprzednio obowiązujące w tym zakresie regulacje ustawy – Prawo budowlane. Sytuacja znacząco zmieniła się w roku 2017 w związku z wejściem w życie ustawy z 20 maja 2016 r. o inwestycjach w elektrownie wiatrowe. W art. 2 ustawa ta stanowi bowiem, że przez elektrownię wiatrową należy rozumieć budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, składającą się co najmniej z fundamentu, wieży oraz elementów technicznych, o mocy większej niż moc mikroinstalacji w rozumieniu wskazanych w tej ustawie przepisów. Co więcej, za elementy techniczne w rozumieniu powołanego przepisu ustawy o inwestycjach w elektrownie wiatrowe należy uważać wirnik z zespołem łopat, zespół przeniesienia napędu, generator prądotwórczy, układy sterowania i zespół gondoli wraz z mocowaniem i mechanizmem obrotu. W konsekwencji, skoro w skład pojęcia budowli wchodzą także posiadające znaczną wartość elementy techniczne elektrowni wiatrowej, to w porównaniu do poprzednio obowiązującego stanu prawnego w sposób istotny podwyższeniu uległa wartość przedmiotu opodatkowania. Powoduje to zatem znaczące zwiększenie podatku od nieruchomości, który trzeba uiszczać od elektrowni wiatrowych. Warto także zwrócić uwagę, że kształtująca się linia orzeczeń sądów administracyjnych (wyrok WSA w Bydgoszczy z 21 lutego 2017 r., I SA/Bd 866/16 oraz wyrok WSA w Łodzi z 24 marca 2017 r., I SA/Łd 1/17) potwierdza zasadność stosowania definicji elektrowni wiatrowej jako budowli, zawartej w ustawie o inwestycjach w elektrownie wiatrowe, w kontekście opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Autor jest doradcą podatkowym.