Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 kwietnia 2017 r. (II FSK 487/15).
Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (dalej: dyrektor) zamierza przeprowadzić przetarg, którego przedmiotem będzie dzierżawa nieruchomości zlokalizowanych w ciągu drogi ekspresowej. Wygrywający podmiot zobowiązany będzie m.in. do wybudowania budynków, które będą własnością Skarbu Państwa. W związku z tym zadano pytanie, kto będzie podatnikiem podatku od nieruchomości w odniesieniu do nieruchomości, która zostanie oddana w dzierżawę przez dyrektora działającego w imieniu Skarbu Państwa. We wniosku pominięto jednak okoliczność, że grunty zostały uprzednio przekazane przez Skarb Państwa w trwały zarząd Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (dalej: GDDKiA). Zdaniem dyrektora, podatnikiem podatku od nieruchomości – w świetle art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – będzie dzierżawca nieruchomości.
Organ interpretacyjny uznał stanowisko dyrektora za nieprawidłowe. Stwierdził, że podatnikiem podatku od nieruchomości będzie GDDKiA jako posiadacz nieruchomości na podstawie tytułu prawnego otrzymanego od Skarbu Państwa, w postaci przyznanego GDDKiA prawa trwałego zarządu.
Sąd I instancji uchylił interpretację. W ocenie sądu, w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji, dyrektor – realizując uprawnienie do udostępniania gruntów, budowli i budynków zlokalizowanych w pasie drogi krajowej podmiotom trzecim – działa w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa jako jego ustawowy reprezentant. Oddanie w dzierżawę nieruchomości przez dyrektora, w imieniu Skarbu Państwa, prowadzi do przeniesienia obowiązku podatkowego na dzierżawcę.
NSA oddalił skargę kasacyjną organu interpretacyjnego stwierdzając, że dyrektor – zawierając umowę dzierżawy – działał w imieniu Skarbu Państwa, w związku z czym umowa podpisana przez dzierżawcę może być uznana za umowę zawartą bezpośrednio z właścicielem w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
