Spółka prowadzi działalność produkcyjną z wykorzystywaniem urządzeń i linii produkcyjnych. W celu zachowania odpowiednio wysokiej wydajności i niezawodności urządzeń spółka prowadzi ich remonty oraz konserwacje. Akcje remontowo-konserwacyjne mają dwojaki charakter: są to tzw. remonty doraźne oraz główne – roczne. Te ostatnie obejmują zaplanowane akcje konserwacyjne i remontowe urządzeń o znacznym stopniu komplikacji i nakładów organizacyjnych. Prowadzone są cyklicznie, a w ich trakcie zarządzany jest postój całego zakładu produkcyjnego.
Części zamienne, a także wyposażenie i materiały eksploatacyjne wykorzystane w remoncie rocznym wykazywane są dla celów bilansowych jako aktywa rzeczowe oznaczane w ewidencji księgowej jako „remont roczny". Ich wartość podlega amortyzacji bilansowej od momentu ich użycia przez okres ich przewidywanej ekonomicznej użyteczności, tj. 36 miesięcy. Pomimo przyjętego dla celów bilansowych okresu ekonomicznej użyteczności składników wykorzystanych w remoncie rocznym, spółka nie ma obiektywnej możliwości precyzyjnego ustalenia, czy służyć będą przez okres jednego roku podatkowego.
We wniosku o interpretację spółka zapytała, w którym momencie, dla celów podatkowych, wydatki na zakup części zamiennych i składników zużywanych w remoncie rocznym powinny być uwzględniane w kosztach.
Fiskus odpowiedział, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów, od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Koszt zakupu przez spółkę części zamiennych do maszyn jest kosztem innym niż bezpośrednio związany z przychodami. W konsekwencji, skoro wydatki na zakup części zamiennych rozliczane są do celów rachunkowych w czasie, to powinny one w ten sam sposób być kwalifikowane do kosztów dla celów podatkowych.
Tego stanowiska nie zaakceptował najpierw Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, a ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny.
