Tak wynika z interpretacji indywidualnej z 4 sierpnia 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (0114-KDIP2-3.4010.113.2017. 1.KK).
Wnioskodawcą jest spółka prowadząca działalność leasingową. W związku z tą działalnością wnioskodawca ponosi określone koszty, m.in. prowizje od kredytów na potrzeby sfinansowania oddawanych w leasing przedmiotów oraz wynagrodzenia prowizyjne dla pośredników (agentów), którzy wykonują czynności polegające na doprowadzeniu do zawarcia umów leasingowych między spółką a klientem.
Prowizje banku mają być pobierane od kwoty kredytu wypłaconego, po dacie przekazania środka trwałego do użytkowania. Wynagrodzenie należne agentom kalkulowane jest jako procent wartości netto przedmiotu leasingu i płacone na podstawie faktury po zawarciu umowy leasingu i wydaniu jej przedmiotu. Dla celów księgowych wnioskodawca zamierza rozliczać koszty tych wydatków w czasie, tj. przez okres rzeczywistego trwania umowy, zgodnie z tzw. efektywną stopą procentową.
Wnioskodawca uznał, że ww. wydatki będą stanowić dla niego koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie) zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. i w związku z tym, będą one potrącalne dla celów podatkowych jednorazowo w dacie ich poniesienia. Ponadto argumentował, że bez znaczenia dla ujęcia podatkowego ponoszonych kosztów prowizyjnych powinno pozostawać to, że dla potrzeb księgowych koszty te są rozliczane w czasie. W tym zakresie, z perspektywy rozliczeń podatku dochodowego kluczowe powinno być pierwotne ujęcie poniesionego kosztu w księgach spółki (wprowadzenie do systemu rachunkowo-księgowego), a nie ujęcie tego kosztu w sposób wpływający ostatecznie na jej wynik finansowy. Zdaniem wnioskodawcy, przedmiotowe koszty powinny więc być rozpoznane jednorazowo, a dzień na jaki ujmie on prowizje w księgach będzie dniem poniesienia kosztu.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze spółką w zakresie możliwości uznania przedmiotowych wydatków za tzw. koszty pośrednie i zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d zd. pierwsze ustawy o CIT. Organ uznał jednak za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy dotyczące momentu rozpoznania kosztów prowizyjnych dla celów podatkowych. Zdaniem organu, z treści art. 15 ust. 4e ustawy o CIT wynika podstawowa zasada, że to ujęcie bilansowe warunkuje ujęcie podatkowe i to właśnie sposób ujęcia kosztów w rachunku bilansowym determinuje moment ich rozpoznawania w rachunku podatkowym. Wnioskodawca musi zatem postępować przy ujmowaniu tych kosztów dla potrzeb podatkowych tożsamo jak czyni to w ujęciu rachunkowym.
