Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z 28 lipca 2015 r. (I SA/Rz 433/15).
Stan faktyczny
Prawniczka, która jest radcą prawnym, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Kilka miesięcy temu wspólnie z mężem kupiła lokal mieszkalny (odrębna własność z założoną księgą wieczystą), w którym zamierza prowadzić kancelarię radcy prawnego. Mieszkanie jest objęte wspólnością majątkową małżeńską. Po uzyskaniu stosownych pozwoleń prawniczka zamierza przebić strop z mieszkania do piwnicy, zainstalować schody łączące poziomy i przeprowadzić inne prace budowlane. Z dniem ujęcia wyremontowanego lokalu w ewidencji środków trwałych chce zgłosić prezydentowi miasta lokal jako służący w całości do prowadzenia działalności gospodarczej. Lokal nie będzie służył celom mieszkalnym. Podatniczka dodała, że mieszkanie znajduje się w kamienicy z 1937 r. Odrębną własność stanowi od 1996 r. Po wyodrębnieniu lokal był wykorzystywany jako mieszkanie i biuro poselskie przez niemal 17 lat.
Wątpliwości podatniczki dotyczyły amortyzacji. Na jej potrzeby chciała ustalić wartość początkową w następujący sposób: całkowita wartość zakupu lokalu z aktu notarialnego, koszty związane z aktem notarialnym oraz w całości nakłady związane z remontem i adaptacją na potrzeby prowadzonej kancelarii. Podatniczka chciała stosować stawkę 10 proc.
Fiskus potwierdził jej stanowisko w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu. Jednak nie zgodził się co do podstawy prawnej jej ustalenia i możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W ocenie urzędników opisanego lokalu nie sposób uznać za używany (bo w istocie zostanie wytworzony), a poczynionych przez inwestorkę prac za ulepszenie środka trwałego. Dlatego nie może ona skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej, a wartość początkową tego składnika majątku należy ustalić według kosztu wytworzenia.
Rozstrzygnięcie
Sąd w Rzeszowie uwzględnił skargę podatniczki. Zgodził się z nią, że fiskus arbitralnie zakwalifikował wydatki na przystosowanie lokalu dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, jako poniesione na wytworzenie środka trwałego. Urzędnicy nie wzięli pod uwagę wszystkich elementów opisanego zdarzenia przyszłego, nadając inny sens i znaczenie pewnym sformułowaniom.