3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1 [umowy leasingu – przyp. autora], zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (...)".
Co do zasady, przedsiębiorca może wprowadzić do ewidencji środków trwałych, a tym samym poddać amortyzacji budynki, nawet w sytuacji, gdy będą wykorzystywane w działalności przez okres krótszy niż rok. W związku z tym, przedsiębiorca może ująć w ewidencji prywatną nieruchomość, która przed wprowadzeniem do firmy była wykorzystywana do celów prywatnych. Nieruchomość taką należy wykazać jako środek trwały w miesiącu przekazania jej do użytkowania w prowadzonej działalności.
Mieszkalny czy niemieszkalny
Wprowadzając prywatną nieruchomość do środków trwałych firmy, przedsiębiorca ma prawo do ujmowania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych. Należy zwrócić szczególną uwagę na wybór stawki amortyzacyjnej, ponieważ jej wysokość uzależniona jest od przeznaczenia nieruchomości. Budynki mieszkalne to budynki, w których co najmniej połowa całkowitej powierzchni jest przeznaczona do celów mieszkaniowych. Jeśli mniej niż połowa powierzchni budynku wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, nieruchomość sklasyfikowana jest jako budynek niemieszkalny.
Nieruchomości mieszkalne podlegają amortyzacji z zastosowaniem 1,5-proc. stawki amortyzacyjnej. W przypadku nieruchomości niemieszkalnych, właściwą stawką amortyzacji jest 2,5 proc.
Co do zasady, odpisy amortyzacyjne mogą zostać ujęte w kosztach podatkowych dopiero w miesiącu następującym po miesiącu, w którym nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych.
Uwaga! W przypadku budynków możliwe jest zastosowanie wyłącznie amortyzacji liniowej, metoda degresywna jest niedostępna.