- w jaki sposób należy rozliczyć sprzedaż wierzytelności własnej.
W ocenie spółki kosztem uzyskania przychodów może być zarówno strata powstała ze zbycia wierzytelności własnej, jak i strata powstała ze zbycia wierzytelności przedawnionej, pod warunkiem uprzedniego zarachowania ich jako przychód należny. Zdaniem spółki, rozliczając sprzedaż wierzytelności należy wykazać jedynie wynik takiej transakcji.
Organ przyznał podatniczce rację jedynie w kwestii uznania straty powstałej ze sprzedaży wierzytelności nieprzedawnionych jako koszt podatkowy. W odniesieniu do wierzytelności przedawnionych stwierdził, że nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów. Organ uznał również, że wykazać należy zarówno przychody, jak i koszty związane ze zbyciem wierzytelności.
Komentarz eksperta
Mateusz Kołosowski, konsultant w dziale Doradztwa Podatkowego Deloitte
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, została zarachowana jako przychód należny. Zważywszy na to, że spółka zaliczyła do przychodów należnych wierzytelności wobec kontrahenta, organ podatkowy słusznie uznał, że strata powstała w wyniku sprzedaży tych wierzytelności będzie dla niej kosztem uzyskania przychodów.
Konsekwencje sprzedaży przedawnionych wierzytelności budzą kontrowersje na gruncie przepisów ustawy o CIT. W myśl jej art. 16 ust. 1 pkt 20 kosztów uzyskania przychodów nie stanowią wierzytelności odpisane jako przedawnione. Jednocześnie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT pozwala na rozpoznanie straty ze zbycia wierzytelności, pod warunkiem zarachowania jej jako przychód należny. W doktrynie przyjmuje się, że ograniczenie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT odnosi się jedynie do momentu „odpisania" wierzytelności przedawnionej, nie wpływając jednocześnie na sposób kalkulacji straty podatkowej z ewentualnego zbycia danej wierzytelności. Innymi słowy, w przypadku zbycia wierzytelności przedawnionej, jej wartość powinna stanowić koszt uzyskania przychodu, pod warunkiem zarachowania jej jako przychód należny.
