Kanwą sprawy był wniosek o interpretację ustawy o CIT. Spółka chciała się upewnić, czy zapłata odsetek od pożyczek udzielonych przez byłego wspólnika będzie dla niej kosztem uzyskania przychodów.
Fiskus odpowiedział, że zmiana statusu wierzyciela, wynikająca ze zbycia udziałów po zawarciu umowy pożyczki, nie skutkuje ponowną weryfikacją ograniczeń wynikających z niedostatecznej kapitalizacji. Zmiana ta powoduje jedynie utratę przymiotu kwalifikowanego pożyczkodawcy na dzień spłaty pożyczki, ale nie na dzień jej udzielenia. Zastosowanie ograniczenia w zaliczeniu wypłaconych odsetek do kosztów uzyskania przychodów, wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT, będzie uzależnione od przekroczenia krytycznej wielkości zadłużenia wobec podmiotów kwalifikowanych w dniu wypłaty odsetek.
Spółka nie zgodziła się z taką wykładnią przepisów. Zaskarżyła ją i początkowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił jej skargę oraz uchylił zaskarżoną interpretację. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił jednak to orzeczenie i zwrócił sprawę do ponownego rozpoznania.
WSA tym razem oddalił skargę spółki i spór ponownie trafił na wokandę NSA.
W skardze kasacyjnej podatniczka zwracała uwagę na możliwe różnice w wykładni spornego przepisu. W jej ocenie powinny być one zatem rozstrzygnięte na korzyść podatnika (zasada in dubio pro tributario). Ten argument nie przekonał jednak NSA. Zarzut naruszenia zasady in dubio pro tributario, tj. art. 2a ordynacji podatkowej, uznał za niezasadny i to z kilku przyczyn.
