O wydanie interpretacji wystąpił producent kotłów i urządzeń ochrony środowiska dla energetyki. W 2007 r. spółka podjęła decyzję o otwarciu nowego wydziału produkcyjnego i w tym celu zawarła z podmiotem zewnętrznym umowę najmu hali produkcyjnej, zaplecza socjalnego i placu składowego. Podpisała też umowę o współpracy, na podstawie której na jej rzecz miały być realizowane usługi obróbki mechanicznej elementów produkowanych w nowo otwieranym wydziale. Oba kontrakty zawarto na czas określony, ale przewidywały one możliwość wcześniejszego ich wypowiedzenia z zachowaniem dziewięciomiesięcznego okresu wypowiedzenia w określonych okolicznościach. Kryzys gospodarczy spowodował jednak spadek zamówień i wymusił częściową zmianę planów biznesowych spółki. W 2011 r. doszła do wniosku, że dalsze utrzymywanie wydziału produkcyjnego byłoby nieefektywne i podjęła działania zmierzające do modyfikacji zawartych umów. Negocjacje skończyły się fiaskiem, więc zdecydowała się na ich wypowiedzenie z przyczyn ekonomicznych.
Spółka zapytała, czy kwoty zafakturowane tytułem wynagrodzenia za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu i umowy o współpracy będą dla niej kosztem uzyskania przychodów.
Fiskus odpowiedział, że nie. Co prawda przyznał, że wynagrodzenie za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu i umowy o współpracy nie zostało objęte wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, niemniej jego zdaniem nie spełnia ono przesłanek do uznania ich za koszt podatkowy. Nie tylko nie został tu osiągnięty wskazany przez ustawodawcę cel w postaci uzyskania przychodów podatkowych, ale spółka wręcz pozbawiła się elementów dotychczas wykorzystywanych do działalności gospodarczej przynoszącej przychody.
Spółka zaskarżyła interpretację i wygrała. Najpierw rację przyznał jej WSA w Gliwicach. Sąd nie miał wątpliwości, że poniesienie przez skarżącą wydatku na przedterminowe rozwiązanie umów doprowadziło do pozytywnego i zamierzonego z jej punktu widzenia skutku, więc okazało się uzasadnione. Jak zauważył WSA, fiskus nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku czy racjonalności podejmowanych przez spółkę decyzji gospodarczych i ich efektywności.
Tak samo uznał Naczelny Sąd Administracyjny. Przypomniał, że za koszty uzyskania przychodu należy uważać takie wydatki, których poniesienie przez podatnika było spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu (lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła), jeśli nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W ocenie NSA zwrot „w celu" oznacza, że nie zawsze wydatek musi przynieść skutek w postaci osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Dla oceny, czy został poczyniony w celu zachowania lub zabezpieczenia jego źródła należy mieć na względzie charakter związku przyczynowo-skutkowego między kosztem a przychodem.