Organ uznał stanowisko spółki za prawidłowe. Wskazał jednak na konieczność spełnienia pewnych warunków, które pozwalają na zastosowanie klucza przychodowego względem ponoszonych kosztów.
Komentarz eksperta
Tomasz Sajkowski, menedżer w zespole innowacji i B+R, dotacji i ulg PwC
Kwestia możliwości, a nawet konieczności zastosowania klucza przychodowego zgodnego z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT w sytuacji wystąpienia tzw. kosztów wspólnych jest jedną z podstawowych zasad ustalania wyniku z działalności strefowej i pozastrefowej. Z tego względu interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach jest jedynie potwierdzeniem przyjętej linii orzecznictwa i dla żadnego z podatników prowadzących działalność w SSE nie powinna być zaskoczeniem.
Istotną kwestię, na którą zwraca jednak uwagę organ podatkowy, jest konieczność dołożenia wszelkich starań, aby faktycznie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością w pierwszej kolejności (tj. przed uznaniem za koszty wspólne) zweryfikować pod kątem możliwości zaliczenia ich bezpośrednio do kosztów działalności opodatkowanej lub zwolnionej. Jak zwraca uwagę izba, dopiero kiedy nie jest możliwe dokładne przyporządkowanie kosztów do poszczególnych rodzajów działalności, podatnik powinien uznać je za koszty wspólne i rozliczyć kluczem przychodowym. Taka sytuacja ma zatem charakter szczególny i dotyczy tylko tych kosztów związanych jednocześnie z działalnością opodatkowaną i zwolnioną, których obiektywnie nie można przypisać do poszczególnych typów działalności.
Podatnik powinien zatem zadać sobie pytanie, czy dla poszczególnych kosztów istnieje metoda bezpośredniego ich przypisania do odpowiednich rodzajów działalności. Jak wskazuje praktyka, w zakresie części kosztów, które spółka wskazała jako koszty wspólne (np. kosztów szkoleń i rekrutacji czy obsługi księgowej), w wielu przypadkach istnieje możliwość ich dokładnej alokacji do działalności zwolnionej lub opodatkowanej. Taki rozdział może mieć miejsce np. poprzez prowadzenie ewidencji czasu pracy pracowników księgowych i odpowiednie przyporządkowanie kosztów ich wynagrodzenia do poszczególnych typów działalności na podstawie wyliczonego stosunku czasu spędzonego nad jednymi i drugimi czynnościami. Oczywiście możliwość taka jest uzależniona od sposobu i dokładności prowadzonej ewidencji, specyfiki realizowanych procesów i w praktyce to w dużej mierze od podatnika i poziomu zaawansowania stosowanych przez niego rozwiązań w zakresie systemu księgowego zależy, czy może przeprowadzić w pełni obiektywną i poprawną alokację tego rodzaju kosztów. Skutki podatkowe takiej pogłębionej analizy mogą mieć przy tym zarówno korzystny, jak i negatywny charakter dla podatnika.