Firma posiada wierzytelności od innej spółki, które powstały na skutek braku regulowania przez tę spółkę należności z umowy najmu. Mimo wielokrotnych wezwań do zapłaty dłużniczka nie uregulowała należności. Co więcej, zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej, wyzbywając się także niemal całego majątku. Podatniczka, działając jako wierzyciel, złożyła w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości tej spółki. Tłumaczyła jednak, że wniesienie pozwu o zapłatę w celu uzyskania prawomocnego nakazu zapłaty, a w konsekwencji uzyskania postanowienia o nieściągalności wierzytelności, było dla niej niekorzystne ze względu na bardzo wysokie koszty postępowania sądowego.
Sąd oddalił jej wniosek. Wskazał bowiem, że istnienie tylko jednego wierzyciela powoduje, iż ogłaszanie upadłości jest bezcelowe. Ponadto, nawet gdyby spółka wskazała, że dłużnik ma więcej niż jednego wierzyciela, to wniosek o ogłoszenie upadłości podlegałby oddaleniu ze względu na brak majątku dłużnika wystarczającego na zaspokojenie kosztów postępowania z wniosku o ogłoszenie upadłości. Firma tłumaczyła, że wniosła zażalenie, ale nic nie wskórała. Teraz planuje zaliczyć opisane wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu. Sama uważała, że jest do tego uprawniona, bo nieściągalność może być udokumentowana postanowieniem o oddaleniu wniosku o upadłość (art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o CIT).
Fiskus nie potwierdził tego stanowiska. Jego zdaniem ustawodawca w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT w sposób jednoznaczny określa rodzaje dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.
W ocenie urzędników firma nie dysponowała dokumentem potwierdzającym nieściągalność wierzytelności, tj. postanowieniem sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek dłużnika nie wystarcza na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. W jej przypadku postanowienie sądu zostało bowiem wydane na podstawie innych przesłanek.
W konsekwencji spółka nie jest uprawniona do zaliczenia wskazanych wierzytelności do kosztów podatkowych, bo nie spełnia wymogów prawidłowego udokumentowania ich nieściągalności.