Spółka – producent koksu wielkopiecowego, przemysłowo-opałowego oraz wyrobów węglopochodnych podpisała z kontrahentem umowę na roboty budowlane. Wykonawca zobowiązał się do wybudowania baterii koksowniczej wraz z obiektami przynależnymi w ściśle określonym terminie. Za nieterminowe wykonanie obowiązków spółka miała prawo żądać kar umownych. Skorzystała z tej opcji, bo rozruch bloku baterii koksowniczej opóźnił się o 73 dni. Część kary umownej w wysokości prawie 3 mln złotych została potrącona z wynagrodzenia wykonawcy. Wartość potrąconego wynagrodzenia została zaliczona do wartości początkowej środków trwałych. Wartość kary umownej spółka zaliczyła do przychodów.
Ostatecznie powstał spór o potrącenie kary, stronom nie udało się dojść do porozumienia i zwróciły się do sądu arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej. Ten uznał, że kara umowna potrącona przez spółkę była nienależna. Zasądził od niej na rzecz wykonawcy kwotę kary wraz z odsetkami ustawowymi. Sąd wskazał, że opóźnienie wykonawcy nie miało charakteru zwłoki, ponieważ nie ponosił on odpowiedzialności za przyczyny tego opóźnienia.
Spółka wyjaśniła, że zapłaciła wynagrodzenie wraz z odsetkami. We wniosku o interpretację zapytała czy wydatki na zapłacone zgodnie z wyrokiem sądu arbitrażowego odsetki ustawowe są jej kosztem uzyskania przychodów. Sama uważała, że tak. Jej zdaniem art. 16 ust. 1 pkt 11 i 21 ustawy o CIT wyraźnie wskazują, że wszystkie odsetki mogą być kosztem, z wyjątkiem tych wprost wymienionych są w powyższych przepisach.
Fiskus nie potwierdził tego stanowiska. Zgodził się, że odsetki zapłacone przez spółkę nie są objęte wyłączeniami z art. 16 ust. 1 pkt 11 i 21 ustawy o CIT, jednak wydatek związany z ich zapłatą nie pozostawał w związku z uzyskiwanymi przychodami i nie miał na celu zachowania lub zabezpieczenia ich źródła. Wydatek ten nie przyczynił się w żaden sposób do uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie jest on również związany z normalnymi kosztami funkcjonowania spółki. Zasądzone odsetki ustawowe były bowiem efektem uprzedniego nieuzasadnionego naliczenia kary umownej i jej potrącenia z wynagrodzenia przysługującego wykonawcy robót budowlanych. W opinii organu wydatek ten nie spełnia więc warunku z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Najpierw rację fiskusowi przyznał sąd pierwszej instancji. Także jego zdaniem działania podjęte przez skarżącą nie przyczyniły się do uzyskania przychodu z prowadzonej działalności. Nie pozostawały także w związku z uzyskiwanymi przychodami i nie miały na celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.