W styczniu 2016 r. spółka wystąpiła o wykładnię w zakresie jej obowiązków jako płatnika. Wyjaśniła, że będzie zatrudniała pracowników różnego szczebla odpowiedzialnych za utrzymywanie relacji z obecnymi kontrahentami i pozyskiwanie nowych partnerów do współpracy. Będzie świadczyła usługi także na rynku zagranicznym, więc jej pracownicy będą często wyjeżdżali w podróże służbowe poza granice Polski. Wyjazdy służbowe będą wymagane przede wszystkim w sytuacji, gdy prowadzone będą negocjacje biznesowe z kontrahentami lub potencjalnymi nowymi firmami współpracującymi.
Podatniczka podkreślała, że każdy zagraniczny wyjazd służbowy będzie się wiązał z powierzonymi i pełnionymi przez poszczególnych pracowników obowiązkami służbowymi. W związku z licznymi wyjazdami zagranicznymi pracowników zawrze polisę na grupowe ubezpieczenie podróży zagranicznych. Będą nią objęci pracownicy spółki w czasie odbywania podróży służbowej. Spółka zapytała czy opłacanie kosztów polisy ubezpieczeniowej dla pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową będzie skutkowało powstaniem u nich przychodu, i czy w konsekwencji na niej, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek pobierania i odprowadzania PIT.
Fiskus odpowiedział, że częściowo tak. W jego ocenie przychodem pracowników nie będzie tylko ta część polis, która odnosi się do wydatków wymienionych enumeratywnie w przepisach w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. W pozostałym zakresie spółka ma obowiązek doliczyć do dochodu pracownika ze stosunku pracy i opodatkować według skali równowartość składek z tytułu wykupu polis ubezpieczeniowych dla wyjeżdżających w podróże służbowe poza granicami kraju. Dotyczy to m.in. części assistance, ubezpieczenia na wypadek śmierci pracownika wskutek nieszczęśliwego wypadku, inwalidztwa, kosztów pogrzebu, zakupu wózka inwalidzkiego i obsługi prawnej.
Spółka zaskarżyła interpretację i wygrała. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu przeprowadził analizę sporu na podstawie wyroku Trybunał Konstytucyjnego w sprawie tzw. nieodpłatnych świadczeń (K 7/13). Wynika z niego, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które spełniają łącznie trzy przesłanki. Przede wszystkim zostały spełnione za zgodą pracownika – skorzystał z nich w pełni dobrowolnie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Poza tym korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich).
WSA zauważył, że w spornej sprawie spółka będzie opłacała należną składkę ubezpieczeniową za pracownika, a sam pracownik będzie otrzymywał (bezwarunkowo) kartę potwierdzającą objęcie go ubezpieczeniem na czas wyjazdu zagranicznego. Tym samym, świadczenie w postaci zakupu polisy ubezpieczeniowej z tytułu zagranicznego wyjazdu służbowego nie będzie dla pracowników dobrowolne. W rezultacie, w ocenie WSA, nie została spełniona już pierwsza przesłanka, od której Trybunał uzależnił uzyskanie przez pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu.
