Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 grudnia 2016 r. (3063-ILPB2.4510.156.2016.1.PS).
Podatnik prowadzi działalność gospodarczą, w szczególności w zakresie produkcji i sprzedaży cukru. Część zobowiązań oraz należności spółka rozlicza w formie kompensaty. Dotyczy to głównie zobowiązań oraz należności wobec podmiotów powiązanych oraz zobowiązań wobec plantatorów, dostarczających podatnikowi surowiec do produkcji.
Kompensowanie polega na potrąceniu wzajemnych należności. W wyniku kompensaty dochodzi do umorzenia (wygaśnięcia) wzajemnych należności – do wysokości wierzytelności niższej, natomiast ewentualna różnica jest regulowana przez stronę zobowiązaną w formie pieniężnej.
Podatnik zadał pytanie, czy art. 15d wprowadzony do ustawy o CIT od 1 stycznia 2017 r. będzie miał zastosowanie do rozliczeń przeprowadzanych drogą kompensaty, a w konsekwencji czy podatnik będzie miał prawo do zaliczania kwot rozliczanych drogą kompensaty do kosztów uzyskania przychodów bez potrzeby stosowania ograniczeń określonych w tym przepisie, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Podatnik uznał, że ograniczenia w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów płatności, w części przekraczającej 15 000 zł, a zrealizowanej bez pośrednictwa rachunku bankowego nie obejmie regulowania zobowiązań w innych formach np. w drodze kompensaty. Organ uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Wskazał, że istotą nowelizacji było ograniczenie praktyki gotówkowego regulowania zobowiązań na rzecz form bezgotówkowych. Tym samym, potrącenie (kompensata), jako odmienna od gotówkowej forma prowadząca do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania, nie mieści się w dyspozycji art. 15d ustawy o CIT.
