Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 12 stycznia 2017 r. (I SA/Gl 1078/16).
Spółka zajmująca się sprzedażą artykułów spożywczych była stroną umowy najmu lokalu. W związku z rozwojem działalności zdecydowała o zwiększeniu powierzchni sprzedażowej i wynajęła kolejny budynek, oddalony zaledwie o kilkanaście metrów od dotychczasowego. Z czasem sklep zaczął funkcjonować jedynie w nowej lokalizacji, ponieważ zyski osiągane w niej były wyższe i nieuzasadnione ekonomicznie byłoby prowadzenie dwóch placówek handlowych pod tą samą marką obok siebie. W celu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu spółka podjęła rozmowy z wynajmującym, który postawił warunek zapłaty odszkodowania.
Spółka zadała organowi podatkowemu pytanie, czy kwota tego zadośćuczynienia będzie mogła stanowić koszt uzyskania przychodu.
Spółka uznała ją za koszt pośredni i przywołała wyrok NSA z 21 sierpnia 2013 r. (II FSK 2452/11). Wskazano w nim, że przy analizie zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami a przychodami decydujący jest zamiar podatnika, który w okolicznościach tej sprawy można uznać za realny. Spółka wykazała, że wypłata odszkodowania pozwoliłaby na oszczędności i należy uważać ją za koszt podatkowy. Fiskus nie zgodził się z tym i w interpretacji stwierdził, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż pozostałe wydatki, które nie zostały ujęte w art. 16 ustawy o CIT, zostaną uznane za koszty podatkowe.
Sąd uchylił interpretację i uznał, że organ dokonał zbyt wąskiej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT – w części odnoszącej się do tego, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, jak i stanowiącej, że są nimi wydatki poniesione na zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki poniesione na odszkodowanie uznał za poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Patrząc tylko na dotychczasową, starą umowę najmu, a także na przedstawione okoliczności przyszłe, sprowadzające się do ekonomicznej niezasadności kontynuowania umowy przy możliwościach, jakie daje nowa lokalizacja, istniała również możliwość zakwalifikowania zapłaty odszkodowania jako wydatku poniesionego na zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu.