Ich przewidywany okres używania musi być przy tym dłuższy niż rok, muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Są to wartości niematerialne i prawne (zob. art. 22b ust. 1 pkt 4 – ustawy o PIT i art. 22b ust. 1 pkt 4 – 7 ustawy o PIT).
Wtórne tak, pierwotne nie
Do 31 grudnia 2017 r. wprowadzenie do wyliczenia w w.w. przepisach art. 22b ust. 1 ustawy o PIT i art. 16b ust. 1 ustawy o CIT brzmiało następująco:
„Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o PIT (lub art. 16c ustawy o CIT), nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:"
Zmiana tych przepisów od 1 stycznia 2018 r. miała na celu doprecyzowanie, że pod pojęciem nabycia, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT i art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, rozumie się wyłącznie nabycie wtórne (od innego podmiotu), a nie nabycie pierwotne. Oznacza to, że np. znaki towarowe „powstałe" w wyniku decyzji o objęciu takiego znaku prawem ochronnym nie mogą stanowić wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji.
Przyczyna wprowadzenia zmian
Jednym ze stosowanych przez podatników mechanizmów optymalizacji, której przedmiotem są prawa uznawane za wartości niematerialne i prawne, jest przenoszenie takich praw do podmiotów powiązanych, a następnie korzystanie z tych praw na podstawie licencji bądź ich ponowne nabycie po nowej (podwyższonej) wartości podatkowej.
Koniec optymalizacji
Z tego względu od 1 stycznia 2018 r. zostały wprowadzone do ustawy o PIT i ustawy o CIT przepisy mające na celu ograniczenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów: