Kim jest Janusz? W zdefiniowaniu owej figury z pomocą przychodzi nam PWN, który w ramach akcji „Młodzieżowe hasło roku", systematycznie poszerza bazę występujących w języku polskim słów, wyjaśniając, co kryje się pod słowami „sztos", „inba" czy „amba". To właśnie w ramach tej akcji swojej definicji doczekał się również Janusz.
Na internetowej stronie Słownika Języka Polskiego czytamy, że Janusz to „mężczyzna w średnim wieku, otyły, z wąsami, którego ulubioną rozrywką jest oglądanie telewizji i picie piwa". Żoną Janusza jest Grażyna, czyli kobieta „niegrzesząca inteligencją, lubująca się w zakupach i plotkach". Jeśli para doczeka się syna, jest to Sebastian, nazywany częściej Sebą lub Sebixem – a więc młody mężczyzna „ogolony na łyso lub z bardzo krótkimi włosami", który „jest osiedlowym cwaniakiem". „Rodzina taka skupia na sobie główne negatywne cechy Polaków, które sami zauważamy i których najbardziej się wstydzimy" – podsumowują autorzy z PWN.
Dlaczego właśnie Janusz? Językoznawca Marek Łaziński przyznaje, że „nie wiadomo, dlaczego akurat to imię zyskało takie znacznie wtórne. Wydaje się jednak, że powodem jest jego arcypolski charakter. Janusz to nasza lokalna wariacja na temat imienia »Jan«, która na terenach zamieszkiwanych przez Polaków pojawiła się już w XII wieku".
Podobnie jest zresztą z imieniem Grażyna, które jest autorskim dziełem Adama Mickiewicza – pierwszą osobą noszącą takie imię była bohaterka poematu epickiego autorstwa naszego wieszcza. Źródłosłów imienia sięga wprawdzie języka litewskiego (w którym słowo „graži" oznacza „piękna"), niewątpliwie jednak – ze względu na Mickiewicza – jest to imię silnie związane z naszym kręgiem kulturowym.
Janusz i Grażyna są więc rdzennie nasi, polscy – i jako tacy stają się dzierżycielami „naszości", odróżniającej mieszkańców kraju nad Wisłą od reszty świata. „Naszość" Janusza i Grażyny nie jest jednak powodem do dumy, lecz do wstydu – przynajmniej dla tych, którzy tworzą obraz ich i ich potomków w sieci.