Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 11 maja 2016 r. (I PK 151/15).
Stan faktyczny
Pracownica była zatrudniona w Zespole Opieki Zdrowotnej na stanowisku starszego technika fizjoterapii od 1990 r. Ze względu na konieczność dostosowania czasu pracy pracowników placówek rehabilitacji leczniczej, wynikającą z nowelizacji ustawy o działalności leczniczej, pracodawca w marcu 2014 r. wypowiedział zatrudnionej umowę o pracę w części dotyczącej obowiązującej ją normy czasu pracy, która wynosiła 5 godzin na dobę i przeciętnie 25 godzin tygodniowo. Po upływie okresu wypowiedzenia czas pracy pracownicy miał się wydłużyć do 7 godzin 35 minut na dobę. Fizjoterapeutka w dacie wypowiedzenia zmieniającego miała ukończone 60 lat i do uzyskania uprawnień emerytalnych brakowało jej mniej niż 4 lata. Pozostawała więc w okresie szczególnej ochrony przedemerytalnej przed wypowiedzeniem jej warunków pracy i płacy (art. 39 k.p.). W tej sytuacji wniosła pozew do sądu, domagając się przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach.
Orzeczenia sądów
Sąd I instancji uznał, że żądanie pracownicy jest bezzasadne. Stwierdził, że dokonanie wypowiedzenia zmieniającego, mimo wieku fizjoterapeutki, było zgodne z prawem. Stanowisko to podzielił sąd II instancji, zaznaczając, iż pracodawca nie musiał w ogóle składać pracownicy wypowiedzenia zmieniającego, bowiem obowiązujące ją normy czasu pracy wynikały wprost z ustawy. Skoro zatem na skutek zmiany ustawy normy te się wydłużyły, to pracodawca nie musiał w żaden sposób dostosowywać warunków pracy zatrudnionej do obowiązujących powszechnie przepisów.
Sąd Najwyższy przyznał rację sądowi II instancji. Stwierdził, iż ta część treści stosunku pracy, która wynika wprost z ustawy, może być – co do zasady – automatycznie przez nią zmieniona, także na niekorzyść pracownika. W konsekwencji, ustawowa zmiana norm czasu pracy pracowników fizykoterapii nie wymagała dokonania pracownicy wypowiedzenia zmieniającego.
Powołując się na dotychczasowe orzecznictwo, Sąd Najwyższy podkreślił również, że zmiana przepisów ustawowych dookreślających treść stosunku pracy powoduje automatyczną zmianę obowiązków i praw stron niezależnie od ich woli.