„Chałupnictwo" jako praca nakładcza jest formą zatrudnienia, którą wykorzystuje się również we współczesnych stosunkach pracy. Wielu przedsiębiorców ma jednak problem z prawidłowych określeniem wynagrodzenia za pracę takiej osoby.
Charakter angażu
Umowa o pracę nakładczą na gruncie przepisów prawa ma bardzo specyficzny charakter. Regulują go przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą (DzU z 1976 r. nr 3, poz. 19; dalej: rozporządzenie), wydanego na podstawie art. 303 § 1 k.p. Przepis ten dał dyspozycję do uregulowania zakresu stosowania przepisów prawa pracy do osób wykonujących pracę nakładczą, ze zmianami wynikającymi z odmiennych warunków wykonywania tej pracy.
Miesięczna ilość pracy
Zgodnie z § 3 rozporządzenia w umowie o pracę nakładczą strony określają minimalną miesięczną ilość pracy, której wykonanie należy do obowiązków wykonawcy. Minimalna ilość pracy powinna być tak ustalona, aby jej wykonanie zapewniało uzyskanie co najmniej 50 proc. najniższego wynagrodzenia określonego przez ministra pracy i polityki socjalnej na podstawie art. 774 pkt 1 k.p., zwanego dalej „najniższym wynagrodzeniem". Jeżeli praca nakładcza stanowi dla wykonawcy wyłączne lub główne źródło utrzymania, ilość pracy należy ustalić tak, aby jej wykonanie zapewniało uzyskanie wynagrodzenia nie mniejszego niż najniższe wynagrodzenie.
Aktualnie art. 774 k.p. już nie obowiązuje – został uchylony z dniem 1 stycznia 2003 r. Stąd mogą rodzić się problemy z interpretacją, czy w kwestii ustalania wynagrodzenia dla wykonawcy pracy nakładczej stosować definicję najniższego wynagrodzenia, na którą powołuje się rozporządzenie, czy może aktualną definicję wynagrodzenia minimalnego.
Problem z definicją
W wyroku z 13 listopada 2012 r. (I UK 222/12) Sąd Najwyższy uznał za nietrafną wykładnię § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą, zgodnie z którą kwotę wynagrodzenia kwalifikującą umowę o pracę nakładczą jako podlegającą ubezpieczeniom społecznym, stanowi kwota wynagrodzenia nie mniejsza od 50 proc. najniższego wynagrodzenia określonego na podstawie nieobowiązującego już art. 774 k.p.