Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 12 lipca 2017 r. (II PK 200/16).
Powód domagał się od pozwanego zasądzenia kwoty 600 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 25 marca 2010 r. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, będącą konsekwencją wypadku przy pracy. Powód był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego w zawodzie stolarz. 15 marca 2006 r. uległ wypadkowi przy pracy. Podstawową przyczyną wypadku, którą można uznać za bezpośrednią, był nieprawidłowy sposób wyjmowania płyt meblowych ze stosu płyt przez poszkodowanego oraz pracownika pozwanego. Inna przyczyna to nieprawidłowy sposób składowania płyt, polegający na opieraniu ich o ścianę budynku. Przyczyną był też brak zapewnienia bezpośredniego nadzoru nad młodocianym przez osobę o wymaganych kwalifikacjach oraz zaskoczenie niespodziewanym zdarzeniem. Sam sposób wykonywania prac był nieprawidłowy i niezgodny z przepisami BHP i stwarzał zagrożenie zaistnienia wypadku.
U powoda ustalono 100-proc. uszczerbek na zdrowiu spowodowany skutkami wypadku przy pracy. Decyzją ZUS uznano go za całkowicie niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oraz niezdolnego do samodzielnej egzystencji. Z tego tytułu otrzymał rentę i dodatek pielęgnacyjny, jak również jednorazowe odszkodowanie z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy w wysokości 45 200 zł.
Rozpatrując roszczenie powoda, sąd okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 500 000 zł z ustawowymi odsetkami od 31 marca 2010 r. Sąd uznał, że działalność prowadzona przez pozwanego jest oparta na działaniu sił przyrody i przyjął taką właśnie podstawę odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku, jakiemu uległ powód, powołując się na to, że związek przyczynowy między ruchem przedsiębiorstwa a szkodą występuje na gruncie art. 435 § 1 k.c. już wtedy, gdy uszczerbek nastąpił w wyniku zdarzenia funkcjonalnie powiązanego z działalnością przedsiębiorstwa. Sąd okręgowy na poczet zadośćuczynienia zaliczył przyznane powodowi przez ZUS jednorazowe odszkodowanie.
Orzekając o obowiązku zapłaty zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od daty pozwu, tj. od 31 marca 2010 r. i oddalając żądanie co do odsetek w pozostałym zakresie, sąd orzekł na zasadzie art. 481 k.c. Zdaniem sądu, terminem wymagalności świadczenia z tytułu odsetek ustawowych jest 31 marca 2010 r., tj. data złożenia pozwu.
