Sprawa dotyczyła António Fernando Maio Marques da Rosa byłego pracownika jednego z kasyn w Portugalii. Kasyno, w którym pracował jest otwarte codziennie, oprócz 24 i 25 grudnia, od popołudnia do rana dnia następnego.
W latach 2008 i 2009 A.F. Maio Marques da Rosa czasami pracował przez siedem kolejnych dni. Począwszy od 2010 r. operator kasyna, spółka Varzim Sol zmieniła organizację czasu pracy, tak aby pracownicy wykonywali pracę maksymalnie przez sześć kolejnych dni. Gdy jego stosunek pracy uległ zakończeniu w marcu 2014 r., A.F. Maio Marques da Rosa wniósł powództwo przeciwko swojemu byłemu pracodawcy o ustalenie, że spółka nie udzielała mu obowiązkowych dni odpoczynku, do których w jego ocenie był on uprawniony. Zażądał on odszkodowania i rekompensaty z tytułu wynagrodzenia należnego za przepracowane nadgodziny.
Sąd apelacyjny w Porto zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy minimalny nieprzerwany okres odpoczynku tygodniowego w wymiarze 24 godzin, do którego uprawniony jest pracownik, musi być udzielany najpóźniej w dniu następującym po okresie sześciu kolejnych dni pracy.
W czwartkowym wyroku Trybunał orzekł, że prawo Unii nie wymaga, by minimalny okres odpoczynku tygodniowego był udzielany najpóźniej w dniu następującym po okresie sześciu kolejnych dni pracy, lecz że wymaga ono udzielania go w ramach każdego siedmiodniowego okresu.
Trybunał przypomniał, że celem dyrektywy dotyczącej organizacji czasu pracy jest skuteczna ochrona bezpieczeństwa oraz zdrowia pracowników. Każdy pracownik powinien w szczególności korzystać z odpowiednich okresów odpoczynku. Jednakże dyrektywa zezwala na określoną elastyczność w wykonywaniu jej przepisów, przyznając państwom członkowskim swobodę uznania co do ustalenia chwili, w której należy udzielić tego minimalnego okresu odpoczynku. - Taka wykładnia może być korzystna dla pracownika, gdyż umożliwia udzielenie mu kilku następujących po sobie dni odpoczynku na końcu danego okresu rozliczeniowego i na początku następnego – zauważył TSUE.
