Możliwość zastosowania zadaniowego systemu czasu pracy przewiduje art. 140 k.p. Zgodnie z tym przepisem taki system można ustanowić w przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania pracy. Po porozumieniu z etatowcem, pracodawca ustala czas niezbędny do wykonania powierzonych mu zadań, uwzględniając wymiar czasu pracy wynikający z norm określonych w art. 129 k.p. Przepis ten określa więc, kiedy można zastosować zadaniowy czas pracy oraz przewiduje, że należy ustalać zadania pracownika tak, aby mieściły się w ustawowym wymiarze czasu pracy.
Ważne jest, że wynikające z art. 140 k.p. wymaganie „porozumienia" z pracownikiem nie oznacza uzgodnienia, lecz jedynie konsultację wprowadzenia tego rodzaju systemu czasu pracy. W ramach tej konsultacji podwładny może wyrazić swoją opinię. Jednak ostatecznie o zastosowaniu zadaniowego czasu pracy decyduje pracodawca, który nie musi uwzględnić zdania etatowca.
Warunki dopuszczające
Zadaniowego czasu pracy nie można wprowadzić w stosunku do wszystkich pracowników i dla dowolnie wybranego rodzaju pracy. Przepis art. 140 k.p. jest bowiem przepisem szczególnym względem ogólnych zasad kształtowania czasu pracy. Dlatego też zastosowanie zadaniowego czasu pracy jest możliwe tylko w razie szczególnego rodzaju pracy, jej specyficznej organizacji lub miejsca wykonywania.
Przyjmuje się, że zadaniowy czas pracy można wprowadzić, gdy:
- dla danej pracy utrudnione jest precyzyjne określenie momentu jej rozpoczynania i zakończenia,
