- informację o prawie zgłoszenia sprzeciwu i terminie jego wniesienia.
Niezawiadomienie pracownika o zastosowanej karze porządkowej lub powiadomienie go o ukaraniu bez zachowania wymogu formy pisemnej (np. poprzez wezwanie i ustne poinformowanie) powoduje wadliwość decyzji pracodawcy. Istotne jest jednak, że obowiązek zachowania formy pisemnej dotyczy tylko zawiadomienia pracownika o wymierzeniu kary porządkowej, a nie samego jej nałożenia. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 21 maja 1999 r. (I PKN 70/99).
Prawo sprzeciwu
Pracownik może złożyć sprzeciw od nałożonej kary porządkowej tylko w ciągu 7 dni od dnia zawiadomienia go o ukaraniu. Jeśli nie dotrzyma tego terminu, nie może wnieść sprzeciwu. Termin ten nie ulega przywróceniu. W razie zatem wniesienia przez pracownika sprzeciwu po upływie 7 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wymierzonej karze, firma może go odrzucić, informując podwładnego, że prawo do wniesienia sprzeciwu wygasło wraz z upływem tego terminu.
Wyjątkiem jest sytuacja, gdy pracodawca nie zamieścił informacji o prawie wniesienia sprzeciwu w zawiadomieniu o ukaraniu. Nie może to skutkować zmniejszeniem uprawnień pracownika. W takiej sytuacji przyjmuje się, że bieg terminu do wniesienia sprzeciwu w ogóle się nie rozpoczął, co pozwala pracownikowi na złożenie sprzeciwu w późniejszym czasie.
14 dni na odrzucenie
Pracodawca może uwzględnić lub odrzucić sprzeciw pracownika. Może więc podzielić jego argumenty i uchylić nałożoną karę lub poinformować go, że odrzuca sprzeciw. Przy czym istotne jest, że uwzględnienie sprzeciwu może nastąpić także w sposób dorozumiany poprzez nieodrzucenie go w ciągu 14 dni od dnia jego wniesienia. Jeśli więc pracodawca nie zajmie żadnego stanowiska w ciągu 14 dni od otrzymania sprzeciwu, jest to równoznaczne z jego uwzględnieniem. Aby tego uniknąć, pracodawca musi posiadać dowód, że odrzucił sprzeciw ukaranego przed upływem 14 dni od jego wniesienia.
