Z pracownikiem mającym dostęp do szczególnie istotnych danych, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na straty, może on zawrzeć umowę o zakazie konkurencji po ustaniu zatrudnienia. Przewiduje to art. 1012 k.p.
Zatem zakaz konkurencji ustanawiany po ustaniu zatrudnienia może dotyczyć tylko pracowników mających dostęp do istotnych i poufnych informacji firmy, które nie powinny dostać się do wiadomości osób postronnych, gdyż mogłoby to wyrządzić pracodawcy szkodę.
Terminowy charakter
Umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy została ukształtowana przez kodeks pracy jako umowa terminowa. Wymóg wskazania czasu, przez jaki ma obowiązywać zakaz konkurencji, wynika wprost z treści art. 1012 § 1 k.p. Zatem strony umowy muszą ustalić z góry czas trwania tego kontraktu. Brak postanowienia dotyczącego terminu końcowego jako elementu koniecznego powoduje, iż taką umowę traktuje się jako nieważną.
Jest to przy tym nieważność bezwzględna, bo wynikająca z art. 58 § 1 k.c. Przepis ten stanowi o nieważności czynności prawnej sprzecznej z ustawą. Z kolei wymóg podania czasu trwania umowy wynika jednoznacznie z art. 1012 § 1 zd. 2 k.p.
Oznacza to, że strony powinny pamiętać, aby nie pozostawić kwestii terminu nierozstrzygniętej w treści umowy. W przeciwnym razie cała ich umowa będzie od samego początku nieważna. Mogą natomiast ustalić dowolny czas obowiązywania umowy. W tym zakresie nie ma żadnych regulacji prawnych.
