Zakaz prowadzenia działalności konkurencyjnej przez pracownika, popularnie zwany lojalką, oznacza, że pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność. Zakaz ten może obejmować okres zatrudnienia, jak i czas po jego ustaniu.
Ten drugi rodzaj zakazu konkurencji można zastosować wyłącznie wobec pracowników posiadających dostęp do szczególnie ważnych informacji pracodawcy, których ujawnienie mogłoby narazić firmę na szkodę. Nie ulega też wątpliwości, że zakaz konkurencji po ustaniu zatrudnienia ma większe znaczenie praktyczne dla pracodawców niż ten w trakcie zatrudnienia, bo ryzyko przejścia pracownika do konkurencji jest wtedy największe.
Ustalenia stron
Zgodnie z art. 101
1
kodeksu pracy podstawą zakazu konkurencji jest odrębna umowa. Wobec takiego brzmienia przepisu nasuwa się wniosek, że lojalka musi być zawarta w odrębnym dokumencie. Ta wykładnia ma swoich zwolenników. Część doktryny oraz orzecznictwa stoi bowiem na stanowisku, że umowa o zakazie konkurencji – pomijając fakt, że musi być zawarta na piśmie – dla swej skuteczności wymaga jeszcze formy odrębnego dokumentu (tak np. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 17 stycznia 2008 r., III APA 118/07).
