- zawinionej przez pracownicę utraty uprawnień koniecznych do świadczenia pracy na zajmowanym stanowisku (art. 52 § 1 pkt 3 k.p.),
• za wypowiedzeniem (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.) – gdy umowę zawarto na okres próbny nieprzekraczający miesiąca (art. 177 § 2 k.p.), a nie zachodzą wymienione w pkt 1 przesłanki rozwiązania z nią w trybie pilnym z jej winy,
• zatrudniający zawsze może wypowiedzieć ciężarnej umowę o pracę w przypadku ogłoszenia jego upadłości albo likwidacji. Gdy w okresie wypowiedzenia nie ma możliwości zapewnienia pracownicy innego stanowiska, przysługuje jej zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego. Okres jego pobierania wlicza się do czasu zatrudnienia, od którego zależą uprawnienia pracownicze (art. 177 § 4 k.p.).
Przy czym SN w wyroku z 17 czerwca 2011 r. (II UK 374/10) uznał, iż przez „zapewnienie innego zatrudnienia", o którym mowa w art. 30 ust. 3 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, należy rozumieć przedstawienie pracownicy w okresie ciąży realnej propozycji nawiązania stosunku pracy na stanowisku odpowiadającym jej kwalifikacjom zawodowym, niestanowiącego zagrożenia dla stanu ciąży i uwzględniającego jej sytuację osobistą oraz rodzinną (art. 177 § 4 k.p.).
Kobieta, która w momencie wystąpienia z ofertą rozwiązania stosunku pracy w drodze porozumienia stron wiedziała, że jest w ciąży, nie może cofnąć swojego oświadczenia woli o zakończeniu współpracy w tym trybie. Tak samo jest w przypadku pracownicy, która zaszła w ciążę po podpisaniu porozumienia, ale jeszcze przed ustalonym terminem rozwiązania umowy. W takiej sytuacji nie można bowiem uznać, że działała pod wpływem błędu. Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w wyroku SN z 16 czerwca 2009 r. (I PK 17/09), zgodnie z którym nieskuteczność powoływania się na błąd jako wadę oświadczenia woli w sytuacji, w której pracownica zaszła w ciążę już po złożeniu oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania stosunku pracy (o wypowiedzeniu umowy lub o rozwiązaniu umowy za porozumieniem stron), wynika z tego, że istotą błędu jako wady oświadczenia woli jest mylne wyobrażenie osoby składającej takie oświadczenie o istniejącym stanie rzeczy. Błąd w rozumieniu art. 84 k.c. nie odnosi się do mylnego wyobrażenia o zdarzeniach, które mogą dopiero powstać i wywołać przekonanie osoby składającej oświadczenie, że jego wcześniejsze złożenie było decyzją niekorzystną.
—Anna Borysewicz, adwokat