Jednym z podstawowych obowiązków pracowniczych, określonych w art. 100 § 1 pkt 4 kodeksu pracy, jest powinność dbania o dobro zakładu pracy oraz zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Zatem obowiązek zachowania tajemnicy pracodawcy obciąża każdego zatrudnionego z mocy prawa, niezależnie od wprowadzenia w tym zakresie zapisów w układzie zbiorowym pracy, regulaminie pracy czy umowie o pracę.
TAJEMNICA PRACODAWCY
Ani art. 100 § 1 pkt 4 k.p., ani inne przepisy kodeksu pracy, nie precyzują, co należy rozumieć pod pojęciem tajemnicy pracodawcy. W praktyce rodzi to różnego rodzaju wątpliwości.
Ogólnie trzeba stwierdzić, że to pojęcie ma stosunkowo szeroki zakres i obejmuje wszelkie informacje niejawne, których pracodawca nie udostępnia nie tylko na zewnątrz firmy, ale i dla ogółu pracowników – gdyż ich ujawnienie mogłoby go narazić na szkodę. Dotyczy to informacji związanych ze specyfiką działalności konkretnego pracodawcy, a nie w ogólne informacji związanych z danym typem przedsiębiorstw. Nie chodzi tu także o takie informacje, które wynikają z wykształcenia danego pracownika czy jego ogólnej wiedzy na temat funkcjonowania firmy.
Za tajemnicę pracodawcy można uznać tylko te informacje, których wyjawienie mogłoby wyrządzić firmie szkodę. Przy czym może to być zarówno niebezpieczeństwo powstania szkody materialnej (np. spadku sprzedaży), jak i niematerialnej (np. utraty wiarygodności lub dobrej marki na rynku). Ponadto, pod pojęciem szkody należy rozumieć nie tylko rzeczywistą stratę, ale i utracone zyski, które firma osiągnęłaby, gdyby nie ujawniono jej tajemnicy.
Jeśli wyjawienie poufnych informacji firmy nie naraża pracodawcy na szkodę, nie można tych danych uznać za tajemnicę w rozumieniu art. 100 § 1 pkt 4 k.p.
