Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 6 kwietnia 2016r., sygn. akt IV CSK 403/15.
Powódka B. P. sp. z o.o. z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od pozwanej K. B. 77.623,09 zł tytułem odszkodowania obejmującego zwrot wydatków na prace remontowe, adaptacyjne i wyposażeniowe, wynagrodzenia architekta i menedżera, koszty pomocy prawnej, oceny technicznej budynku, prac marketingowych oraz zwrot czynszu za dwa miesiące i kaucji.
Pozwana jako wydzierżawiająca zawarła 26 listopada 2012 r. umowę dzierżawy lokalu użytkowego (którego była właścicielką), obejmującego cały budynek, z B. P. sp. z o.o. z przeznaczeniem na cele gastronomiczne lub usługowe w organizacji. Postanowiono, że wydzierżawiająca nie partycypuje w kosztach inwestycji i modernizacji lokalu, nie zwraca kosztów poniesionych w czasie trwania, wygaśnięcia lub rozwiązania umowy, a umowa traci ważność w przypadku braku możliwości uruchomienia lokalu gastronomicznego z przyczyn technicznych lub prawnych.
Pismem z 6 lutego 2013 r. spółka wypowiedziała umowę dzierżawy bez zachowania terminów wypowiedzenia, wskazując na wady lokalu związane z koniecznością ocieplenia budynku oraz kapitalnego remontu dachu, uniemożliwiające uruchomienie lokalu gastronomicznego.
Powodowa B. P. sp. z o.o. z siedzibą w G. została zarejestrowana 15 lutego 2013 r. W dniu 14 marca 2013 r. B. P. sp. z o.o. w organizacji zawarła z B. P. sp. z o.o. umowę zatytułowaną „umowa cesji" obejmującą wierzytelności wobec K. B. w wysokości 77.623,09 z tytułu niewykonania umowy dzierżawy z 26 listopada 2012 r. zł oraz zwrotu kaucji.