Przekonała się o tym Barbara Z., która z takim żądaniem wystąpiła przeciwko swojej macosze. Kobieta od lat 90. zajmowała lokal użytkowy w budynku należącym do jej ojca. Prowadziła w nim działalność handlowo-usługową nie ponosząc z tego tytułu żadnych opłat. To się zmieniło, gdy nieruchomość przejęła żona ojca.
Z 30 lat zrobiło się 10
W 2005 r. ojciec podarował swojej żonie Krystynie L. 1/40 udziału w prawie własności nieruchomości (udziały stanowiły majątki odrębne współwłaścicieli), a kilka miesięcy później dokonał z żoną nieodpłatnego zniesienia współwłasności w ten sposób, że nieruchomość w całości otrzymała Krystyna L. Niedługo po tym ojciec namówił córkę do zawarcia umowy najmu z macochą. Przekonywał, że to umożliwi Barbarze Z. prowadzenie działalności gospodarczej w taki sposób, jak przed przekazaniem własności nieruchomości Krystynie L.
Zgodnie z umową zawartą ostatniego dnia 2005 r. firma Barbary Z. miała być najemcą przez określony czas – do 31 grudnia 2035 r., z możliwością przedłużenia. Barbara Z. miała płacić macosze czynsz w wysokości 100,04 zł miesięcznie. Strony postanowiły, że na wniosek najemcy umowa może zostać rozwiązana przez każdą ze stron z zachowaniem 3-miesięcznego terminu wypowiedzenia. W sprawach nieuregulowanych zastosowanie miały przepisy Kodeksu cywilnego. W imieniu wynajmującej umowę podpisał ojciec, jako pełnomocnik Krystyny L.
31 marca 2016 r. Barbara Z. odebrała od macochy wypowiedzenie umowy najmu wraz z wezwaniem do wydania lokalu 2 maja 2016 r. Odpowiedziała, że wypowiedzenie jest nieskuteczne, gdyż umowa została zawarta pomiędzy przedsiębiorcami i zgodnie z wolą stron miała obowiązywać przez 30 lat. Krystyna L. zaprzeczyła, że zawierała umowę najmu jako przedsiębiorca. Prowadziła wprawdzie działalność gospodarczą, ale nie w zakresie wynajmu lokali. Twierdziła, że zawierając umowę najmu z córką nieżyjącego już męża, działała jako osoba fizyczna.
Dlaczego ma to znaczenie? Zgodnie z art. 661 § 1 k.c. najem zawarty na czas dłuższy niż lat dziesięć poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. W 2009 r. dodano do tego przepisu § 2: najem zawarty między przedsiębiorcami na czas dłuższy niż lat trzydzieści poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony.
