Jeżeli w trakcie transportu towaru wykorzystywana będzie droga morska, strony umowy mogą wykorzystać jedną z formuł handlowych ze zbioru Incoterms. Te, które zostały opracowane dla drogi morskiej, kryją się pod akronimami: FAS, FOB, CFR oraz CIF.
Wybór każdej z nich skutkuje innym rozłożeniem obowiązków i uprawnień sprzedającego i kupującego w zakresie organizacji transportu towaru. Dwie pierwsze oddają gestię transportową i ubezpieczeniową w ręce kupującego. Oznacza to uprawnienie, ale i obowiązek zorganizowania transportu na zasadniczej (morskiej, wodnej) drodze transportu i poniesienia jego kosztów. Z kolei formuła CFR przenosi gestię transportową na sprzedającego, pozostawiając gestię ubezpieczeniową przy kupującym. Przy ostatniej regule CIF, to sprzedający organizuje transport i ponosi jego koszt oraz ma obowiązek ubezpieczyć towar, chociaż ryzyko jego uszkodzenia lub utraty ponosi tylko do czasu dokonania załadunku na statek.
Przyjmując, że importer (kupujący) byłby skłonny zachować gestię transportową oraz ubezpieczeniową i chciałby zwolnić się z konieczności przeprowadzania jakichkolwiek operacji w kraju eksportera, strony powinny wybrać formułę FOB (Free on Board). Reguła, którą tłumaczy się jako „Dostarczone na statek", wskazuje na port załadunku (np. FOB Gdańsk, FOB Hamburg), do którego zawinąć ma statek zamówiony i opłacony przez kupującego.
W przypadku wyboru tej formuły handlowej, eksporter (sprzedający) ma obowiązek:
- wytworzyć (wyprodukować, kupić – jeżeli sprzedający jest pośrednikiem) towar zamówiony przez partnera handlowego,