Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 14 grudnia 2016 r., II UK 494/15.
W wyniku trudności finansowych spółki D. - spółki matki oraz spółki Z. – spółki córki nie regulowały one m.in. zaległości, które powstały z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zarząd spółki córki wielokrotnie występował do spółki matki o uregulowanie należności ZUS z pieniędzy należnych spółce. Nadzwyczajne zgromadzenie wspólników spółki córki 23 grudnia 2002 r. podjęło uchwałę o postawieniu spółki w stan likwidacji i powołaniu I. W. i J. K. na likwidatorów. Likwidatorzy 23 stycznia 2003 r. złożyli wniosek o ogłoszenie upadłości spółki córki. W czerwcu 2003 r. nadzwyczajne zgromadzenie właścicieli spółki w likwidacji odwołało likwidatorów J. K. i I. W. z pełnionych funkcji.
W postępowaniu upadłościowym organ rentowy zgłosił swoje wierzytelności, a w wyniku podziału masy upadłości odzyskał je w wysokości 4 proc.. 30 grudnia 2008 r. organ rentowy wydał wobec J. K. i I. W. decyzje, w których stwierdził ich odpowiedzialność za zaległości składkowe spółki na ubezpieczenia społeczne za okres od grudnia 2002 r. do kwietnia 2003 r. Następnie 22 czerwca 2012 r. organ rentowy zmienił wydane decyzje przez ustalenie, że odpowiedzialność każdego z wymienionych likwidatorów spółki córki jest solidarna.
W ocenie sądu apelacyjnego nie wystąpiły jednak wystarczające przesłanki, aby uznać, że likwidator spółki odpowiada za zaległości podatkowe (składkowe) na podstawie art. 116a Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 ustawy systemowej, ponieważ z treści tego literalnie odczytywanego przepisu nie wynika, że jest on objęty jego zakresem podmiotowym. Sąd apelacyjny wyrokiem z 5 marca 2015 r. oddalił apelację ZUS od wyroku sądu okręgowego z 23 października 2013 r. zmieniającego decyzje organu rentowego z 30 grudnia 2008 r. w ten sposób, że zwolnił J. K. i I. W. od obowiązku zwrotu kwot z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od grudnia 2002 r. do kwietnia 2003 r.
Organ rentowy wniósł od tego wyroku skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.