Jaką definicję przedstawia fiskus
Zamierzam prowadzić działalność na podstawie umowy franczyzowej (jak franczyzobiorca). Jak organy podatkowe rozumieją umowę franczyzy?
Umowa franczyzy należy do kategorii umów nienazwanych, tzn. takich, które nie są unormowane w kodeksie cywilnym ani w innych ustawach. Zawieranie umów franczyzowych jest dopuszczalne na podstawie zasady swobody umów. Zgodnie z art. 3531 kodeksu cywilnego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Umowa franczyzy obejmuje dwie strony: franczyzodawcę i francyzobiorcę. Franczyzodawca udziela franczyzobiorcy pozwolenia (franczyzy) na prowadzenie w ramach sieci, określonej działalności gospodarczej pod firmą franczyzodawcy, a franczyzobiorca zobowiązuje się taką działalność prowadzić ściśle według zaleceń franczyzodawcy oraz zapłacić mu określone w umowie wynagrodzenie. Strony tej umowy są zarówno w aspekcie prawnym, jak i finansowym odrębnymi podmiotami. Franczyzobiorca zobowiązany jest do prowadzenia we własnym imieniu i na własny rachunek określonej działalności gospodarczej, z zachowaniem ściśle określonych zasad wyznaczonych przez franczyzodawcę.
Franczyzodawca udostępnia franczyzobiorcy np. know-how, markę przedsiębiorstwa, znak towarowy lub usługowy, metody prowadzenia działalności gospodarczej, wiedzę techniczną, systemy postępowania i inne prawa własności intelektualnej lub przemysłowej, sieć kontaktów, odpowiednią infrastrukturę etc., a także prawo do korzystania ze stałej pomocy handlowej i technicznej franczyzodawcy. Umowa franczyzy nie przenosi jednak własności do znaku towarowego czy też know-how na franczyzobiorcę, udziela ona tylko pozwolenia na odpłatne korzystanie z tych dóbr niematerialnych na zasadzie licencji.
Franczyzobiorca w zamian za te informacje zobowiązuje się do uiszczania opłaty franczyzowej oraz do poddawania się czynnościom kontrolnym ze strony franczyzodawcy.