Dobrą reputację można określić jako brak skazania osób zarządzających przedsiębiorstwem przewoźnika, w szczególności członków zarządu lub wspólników, a także osób zarządzających transportem w przedsiębiorstwie przewoźnika (legitymujących się certyfikatem kompetencji zawodowych), za popełnione przestępstwa dotyczące dziedzin prawa wymienionych w art. 6 ust. 1 lit.b) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. (prawo handlowe, prawo upadłościowe, płace i warunki zatrudnienia, prawo o ruchu drogowym, odpowiedzialność zawodowa, handel ludźmi lub narkotykami) albo za naruszenia norm unijnych wymienionych w załączniku IV do tego Rozporządzenia (przekroczenie określonej wielkości okresów prowadzenia pojazdów, brak tachografu, transport towarów zakazanych). Ustawa mówi o przestępstwach popełnionych umyślnie, która to przesłanka jej spełniona, kiedy sprawca ma zamiar popełnienia przestępstwa, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi (art. 9 § 1 Kodeksu karnego).
W doktrynie wskazuje się wyraźnie, że pojęcie dobrej reputacji powinno być interpretowane z uwzględnieniem norm moralnych i etycznych, zaś „przedsiębiorcy z racji udzielonej licencji wykonujący przewozy powinni cieszyć się pełnym zaufaniem osób, które korzystają lub zamierzają skorzystać z ich usług".
Istotą dobrej reputacji jest posiadanie jej przez przedsiębiorcę nie tylko na etapie występowania o zezwolenie, ale także w każdym momencie jego obowiązywania. Warto także podkreślić, że przed implementacją w dniu 15 sierpnia 2015 r. do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. DzU z 2016 r. poz. 1907 ze zm.) wymogów Rozporządzenia nr 1071/2009 (wtedy wprowadzono m. in. Zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego), w polskiej ustawie występowało już pojęcie dobrej reputacji jako jednego z podstawowych wymogów licencji na wykonywanie transportu drogowego. Był to art. 5 ust. 3 pkt 1 tejże ustawy wskazujący zamknięty katalog rodzajów przestępstw umyślnych, których popełnienie skutkowało utratą wymogu dobrej reputacji.
15 grudnia 2016 r. weszła w życie większa część nowelizacji ustawy o transporcie drogowym wprowadzana ustawą z 4 listopada 2016 r. (DzU z 2016 r. poz. 1935), która stanowi nowe regulacje dotyczące wymogu dobrej reputacji. Nowością jest art. 5 ust. 2a ustawy o transporcie drogowym, który uszczegóławia zamknięty katalog przestępstw, których popełnienie w sposób umyślny może być przyczyną utraty wymogu dobrej reputacji. Będą to przestępstwa przewidziane m. in. w art. 173–175, art. 178–180, art. 189a, art. 218–221 Kodeksu karnego, w art. 586–589 Kodeksu spółek handlowych, czy w art. 522 i art. 523 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe. Wcześniej polska ustawa odsyłała w tym zakresie jedynie ogólnie do dziedzin prawa wskazanych w Rozporządzeniu nr 1071/2009. Celem tej zmiany jest usunięcie wszelkich wątpliwości interpretacyjnych oraz zwiększenie zaufania obywateli do państwa, co z pewnością należy ocenić pozytywnie.
Nowelizacja implementuje także do polskiego porządku prawnego przepisy Rozporządzenia Komisji (UE) z 18 marca 2016 r. nr 2016/403, które uzupełniło Rozporządzenie PEiR nr 1071/2009, w zakresie klasyfikacji poważnych naruszeń przepisów unijnych, które mogą prowadzić do utraty dobrej reputacji przez przewoźnika drogowego. Rozporządzenie wymienia poszczególne naruszenia, przypisaną im klasyfikację (PN-poważne naruszenia, BPN–bardzo poważne naruszenia, NN-naruszenia z załącznika IV Rozporządzenia nr 1071/2009, które zostały utrzymane) oraz algorytm umożliwiający obliczenie ich częstotliwości.
