Budynek wzniesiono w drugiej połowie II wieku. Miał prawie 1000 metrów kwadratowych powierzchni. Jego podstawę stanowił układ sześciu monumentalnych filarów ustawionych w dwóch rzędach. Konstrukcję wieńczył dwuspadowy pokryty ceramiczną dachówką. W późniejszym okresie budynek przebudowano. W efekcie jego powierzchnia zwiększyła się niemal dwukrotnie, ale nie jest jasne, czy nadal pełnił pierwotną funkcję. Konstrukcja istniała w tym miejscu co najmniej do przełomu IV i V wieku.

Do naszych czasów przetrwało w ruinach budynku niewiele elementów rzymskiego uzbrojenia. Wśród nich jest kościana okładzina rękojeści miecza, żelazne groty strzał i oszczepów, włócznia w kształcie półliścia, elementy tarcz, fragmenty hełmów oraz pancerzy żelaznych.

Odkryto również fragment większej płaskorzeźby wapiennej przedstawiający skórzany pancerz rzymskiego centuriona. — Umieszczona na ścianie w zbrojowni mogła wskazywać miejsce, w którym składowano pancerze dla legionistów, bądź była elementem zewnętrznej fasady budynku, informującym o jego przeznaczeniu i funkcjach — wyjaśnia kierujący wykopaliskami dr Andrzej B. Biernacki z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

—pap, Nauka w Polsce