Naukowcy z Uniwersytetu w Bristolu ujawnili, w jaki sposób mały pierzasty dinozaur używał maskującego ubarwienia ochronnego i paska na oczach, aby uniknąć wykrycia przez drapieżniki i swoje ofiary. Zrekonstruowali oni najbardziej prawdopodobny wzór kolorystyczny małego chińskiego dinozaura zwanego Sinozauropteryks.
Żył on we wczesnej kredzie na terenach Azji. Miał 1-1,3m długości i około 70cm wysokości. Żywił się drobnymi gadami. Przynajmniej grzbiet i boki tułowia oraz część głowy i ogona zwierzęcia były pokryte włóknistymi strukturami będącymi prymitywnymi piórami, które zachowały pozostałości pierwotnego pigmentu. Oznacza to, że można zrekonstruować jego wzorce kolorystyczne, aby lepiej zrozumieć, jak się zachowywał i dowiedzieć się więcej o środowisku w którym żył.
Jednym z wzorów kolorystycznych Sinozauropteryksa jest ciemny grzbiet i jasny spód. Jest to rodzaj kamuflażu nazywanego kontrciemnieniem. Działa on dzięki światłu słonecznemu padającemu z góry. Górna powierzchnia zwierzęcia jest oświetlona, a dolna zacieniona. Mózg obserwatora, który potrafi rozpoznawać obiekty 3D, jest oszukiwany przez efekt wyrównywania kolorów na ciemnym grzbiecie i jasnym brzuchu. Ubarwienie i działanie słońca powoduje, że zwierzęta wydają się mniej trójwymiarowe.
Warunki oświetleniowe różnią się w zależności od typu siedliska. Zwierzęta żyjące na otwartych przestrzeniach z dużą ilością światła mają zazwyczaj ostre przejścia kolorystyczne od jasnego do ciemnego. Te, które żyją w bardziej zacienionych miejscach, takich jak lasy, mają tendencję do łagodniejszych zmian ubarwienia. Oznacza to, że można określić prawdopodobne siedlisko, w którym mieszkał dinozaur 130 milionów lat temu, na podstawie wzorca kontrcieniowego.
Aby określić, w jakim środowisku żył Sinozauropteryks, naukowcy stworzyliśmy modele 3D jego ciała i obserwowali je w zmiennych warunkach oświetleniowych. To pokazało dokładnie, gdzie cienie będą się pojawiać w przypadku zwierząt zamieszkujących różne siedliska. Następnie porównano to z rzeczywistymi wzorami kolorystycznymi widocznymi w skamieniałości. Na postawie badań można wnioskować, że Sinozauropteryks był najlepiej przystosowany do życia na otwartych przestrzeniach.
